پیش از انقلاب [ویرایش]
تراکتورسازی در سال ۱۳۵۴ به جام تخت جمشید صعود کرد. آنان در جام تخت جمشید ۱۳۵۴ شرکت کردند و در میان ۱۶ تیم، در جایگاه شانزدهم ایستاده، به دستهٔ پایین‌تر سقوط کردند. پس از یک سال دوری از سطح اول لیگ فوتبال ایران، آنان در جام تخت جمشید ۱۳۵۶ شرکت کرده و جایگاه پنجم را کسب کردند. در این دوران، سرمربی تراکتورسازی حسین فکری بود و بازیکنانی چون پرویز مظلومی، و در این تیم بازی می‌کردند.[۱] تراکتورسازی در جام تخت جمشید ۱۳۵۷ هم حاضر بود و تا پیش از تعطیلی مسابقات به دلیل وقوع انقلاب ۱۳۵۷، در جایگاه نهم جدول بودند.[۱۵] این باشگاه در جام حذفی ۱۳۵۶ -که اولین دوره جام حذفی بود- نیز به فینال راه یافت؛ اما در بازی پایانی، نتیجه را به ملوان بندرانزلی باخته و نایب‌قهرمان شد. در این سال‌ها ماشین‌سازی نیز به عنوان تیمی از شهر تبریز و قدرتی موازی با تراکتورسازی در فوتبال ایران حاضر بود.[۱]
احد شیخ لاری؛ بازیکن سابق تیم ملی ایران، کاپیتان دهه شصت و هفتاد تیم فوتبال تراکتورسازی.
در دهه ۱۳۶۰ به دلیل وقوع جنگ ایران و عراق، لیگ فوتبال ایران تعطیل بود و تنها جام‌های استانی برگزار می‌شد و تراکتورسازی در بازی می‌کرد. در سال ۱۳۶۵، تیم استان آذربایجان شرقی متشکل از بازیکنان تراکتورسازی و ماشین‌سازی به فینال لیگ استانی قدس راه یافت، ولی از تیم استان اصفهان شکست خورد و دوم شد. در این دهه بازیکنانی مانند احد شیخ لاری، ، و بازیکنان برجسته تراکتورسازی بودند که در تیم ملی فوتبال ایران نیز بازی کردند. در سالیان پایانی این دهه، واسیلی گوجا مربی اهل رومانی به تراکتورسازی آمد.[۱]
دهه ۱۳۷۰ و آغاز دهه ۱۳۸۰ [ویرایش]
واسیلی گوجا، تیم‌های پایه تراکتورسازی را زیر نظر گرفت و به کارهای بنیانی باشگاه پرداخت. تراکتورسازی متحول شد و دوران موفقی را گذراند.[۱][۱۶] آنان در در گروه یک بالاتر از استقلال و کشاورز اول شدند، اما در پلی‌آف با باخت به پاس تهران، به مقام سوم رسیدند.[۱۷] در این تیم که بهترین نتیجه تاریخ تراکتورسازی در لیگ را به دست‌آورد؛ احد شیخ لاری بعنوان کاپیتان تیم،کریم باقری، سیروس دین‌محمدی و حسین خطیبی حضور داشتند.[۱] اسماعیل حلالی و نیز از آن تیم به تیم ملی فوتبال ایران راه یافتند. تراکتورسازی در سال ۱۳۷۳ با باخت به بهمن در جام حذفی، برای بار دوم در این جام دوم شد. با رفتن بازیکنان کلیدی از تیم، دوران افت باشگاه آغاز شد. محمدحسین ضیایی، جای گوجا را گرفت و بازیکن–مربی تیم شد. باشگاه در ، آخر می‌شود ولی با این وجود سال بعد به حکم فدراسیون فوتبال ایران در لیگ حرفه‌ای تازه‌تاسیس شرکت می‌کند. آنان در لیگ برتر فوتبال ایران ۸۰-۸۱ با مربیگری رضا وطنخواه و محمود یاوری باز هم در لیگ آخر شدند، و این بار به دسته پایین‌تر سقوط کردند.[۱]
دوران دسته اول: ۱۳۸۱-۱۳۸۸ [ویرایش]
تراکتورسازی هفت فصل را در لیگ دسته اول فوتبال ایران سپری کرد، و نتوانست به جام خلیج فارس صعود کند. تراکتورسازی در این هفت سال تنها یک بار پلی‌آف رسید، و با باخت به شیرین‌فراز کرمانشاه فرصت صعود را از دست داد. در این سالیان ، فرشاد پیوس، احد شیخ لاری از مربیان باشگاه بودند. سرانجام فراز کمالوند در فصل ۸۸-۸۷ تراکتورسازی را به لیگ برتر آورد.[۱]
هواداران و حامیان [ویرایش]
حمایت سپاه پاسداران از تراکتورسازی [ویرایش]
این باشگاه از حمایت‌های سپاه پاسداران انقلاب اسلامی برخوردار است و حتی در زمین چمن سپاه عاشورا تمرین می‌کند.[۱۸] همچنین بیش از چهل درصد از سهام این باشگاه در اختیار صندوق بازنشستگی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی قرار گرفته‌است. از همین رو این باشگاه که باشگاهی غیرنظامی است و تا پیش از این نمی‌توانست بازیکن سرباز بگیرد با این روش قادر به انجام این کار شده‌است.[۱۹][۲۰]و هر بازیکن مشمولی که بخواهد خدمت سربازی خود را در ارگان سپاه بگذراند باید به این باشگاه نقل مکان کند.[۲۱]
تراکتورسازی پرتماشاگرترین تیم لیگ برتر در فصل‌های ۸۸-۱۳۸۷ و ۹۰-۱۳۸۹ و ۹۱-۱۳۹۰ است.[۲۲][۲۳][۲۴][۲۵] به گفتهٔ مدیر باشگاه تراکتورسازی این تیم در سال ۱۳۸۹ حدود ۴۸۲ هزار هوادار رسمی داشته که چندین برابر هوادران ثبت‌شدهٔ رئال مادرید، یکی از باشگاه‌های پرطرفدار دنیا، است.[۲۶] این باشگاه پیشتر تعداد تماشاگر ثابتی در ورزشگاه و هوادارانی در داخل تبریز داشت؛[۱۶] اما اکنون هواداری از این تیم به سراسر آذربایجان و برخی شهرهای دیگر ایران و جمهوری آذربایجان[۲۷] رسوخ کردهاست به گونه‌ای که در چندین بازی در چارچوب لیگ برتر استادیوم‌های استانهای البرز، قزوین، قم ،گیلان و در جام حذفی استادیوم استان کهگیلویه وبویراحمد نیز در برخی بازی‌ها پذیرای هواداران پرتعداد تراکتورسازی بوده‌اند[۲۸][۱۶]، مشخصا هواداران تراکتوری پس از راهیابی به لیگ برتر در سال ۸۸ حضور پرشماری در استادیوم آزادی تهران و در برابر سرخابی‌های این شهر داشته‌اند. طوری که به جرات می‌توان گفت پرسپولیس واستقلال برای اولین بار در آزادی تعداد تماشاگرانشان مساوی وحتی کمتر از تیم حریف بوده‌است. این شرایط، نسبت به دوران قبلی حضور تراکتورسازی در سطح اول فوتبال ایران فرق دارد.
«پرشورها» لقبی است که پس از انتخاب هواداران تراکتورسازی به عنوان «پرشورترین هواداران ایران» در برنامه نود به آنها داده شد و اینک در بیشتر شهرها و محافل ورزشی کشور با این لقب خوانده می‌شوند.[۲۹][۳۰][۳۱] در بسیاری از محافل ورزشی، شیوهٔ تشویق هواداران این باشگاه را با هواداران فوتبال در شرق آسیا مقایسه می‌کنند.[۳۲]
تونی، سرمربی پرتغالی این تیم که سابقه بازی و مربیگری در بنفیکا را دارد، در مورد هواداران این باشگاه گفته‌است:[۳۳][۳۴]
«در ۳۴ سال بازی و مربیگری در تیم‌های مختلف چنین استقبالی را از یک تیم ندیده بودم. تماشاگران تبریزی در هر بازی و یا سر تمرین طوری در ورزشگاه حضور می‌یابند که انگار آن روز را برای تیم جشن گرفته‌اند. من در بنفیکا هم چنین هواداران پرشوری ندیده بودم.»
تراکتورسازی و مسایل قومیتی [ویرایش]
با اینکه تراکتورسازی تنها یک باشگاه ورزشی است، اما امروزه برای هوادران این تیم در ایران جذابیتی فراتر از این دارد و به پدیدهای اجتماعی و ناسیونالیستی بدل شده‌است؛[۱۶][۳۵] هوادران تراکتورسازی رابطه خود و آذربایحان را با باشگاه فوتبال بارسلونا و کاتالونیا مقایسه می‌کنند؛[۱۶][۳۶][۳۷] عده‌ای این مقایسه را منتسب به گروهای تجزیه طلب و پان ترک می‌داند.[۳۱] دکتر صدر در این باره می‌گوید:[۳۸]
«اتفاق خوبی که شاهد آن هستیم، شور و هیجانی است که طرفداران تیم تراکتور سازی تبریز نسبت به تیم شهر خودشان نشان می‌دهند. این وسط فقط فوتبال نیست که این میزان از علاقه را برانگیخته‌است. مسائل قومی و زبانی باعث به وجود آمدن نوعی دوستی بین هواداران و باشگاه تراکتورسازی شده که به زعم من رخداد خوشایندی برای فوتبال ایران است.»
|
|
لحن این بخش برای دانشنامهٔ ویکی‌پدیا نامناسب است.
لطفا کلمات ستایش‌گونه و غیر ادبی و عبارات غیردانشنامه‌ای موجود در این مقاله را بزدایید.
برای راهنمایی بیشتر صفحهٔ راهنمایی برای نوشتن مقاله‌های بهتر را ببینید.
شاید در بحث همین صفحه توضیحی دراین‌باره نوشته شده باشد. |
علاوه بر این، بازیهای این تیم به طور ضمنی صحنه سو استفاده برخی از گروههای پانترک شده است که برای هر بازی خود را از شهرهای اطراف به قصد ایجاد فضای پانترکیسم و سردادن شعارهای نژادی به ورزشگاه یادگار امام میرسانند.[۳۵] این حرکات عمدتاً شامل سردادن شعارها و بردن پارچه نوشتههایی با مضامینی در حمایت از کشور ترکیه و جمهوری آذربایجان است.[۳۵][۳۹] این موضوع نمودهای سیاسی داشتهاست و در میان مسئولان سیاسی حکومت ایران حساسیت ایجاد کردهاست.[۴۰] این فعالیت‌ها به پانترکیستها نسبت داده می‌شود.[۳۱] حتی شماری از هواداران تراکتورسازی در مقاطعی شعار «خلیج ع-ر-ب-ی» سر داده‌اند.[۴۱][۴۲] واکنش‌های حکومت به اینگونه مسائل در میان هواداران تراکتورسازی، به دستگیری،[۳۹][۴۰] درگیری میان ماموران امنیتی و شعاردهندگان،[۳۹][۴۳] جمع برخی پارچهنوشتهها از ورشگاه و برخی پوسترهای تراکتورسازی از چاپخانه‌ها[۴۳] انجامیدهاست. [۴۰]. [۴۳].
زنان هوادار تراکتورسازی [ویرایش]
هواداران زن تراکتور در تپه‌های اطراف ورزشگاه
در دیدار دو تیم تراکتورسازی و پرسپولیس، از دور برگشت رقابتهای لیگ نهم، تعدادی از بانوان تبریزی، با حضور در استادیوم، خواهان ورود به ورزشگاه جهت تماشای بازی شدند. این هواداران، با مشاهده جلوگیری نیروهای امنیتی از ورود آنها به ورزشگاه، با رفتن به تپه‌های مشرف به زمین چمن، به تماشای بازی پرداختند.[۴۴]
تراکتورسازی و محیط زیست [ویرایش]
هواداران این تیم همچنین در طی چند بازی شعارهایی درباره خشک شدن دریاچه ارومیه سر داده و عده‌ای از آنان با پرچمهای این تیم در ساحل دریاچه حاضر شده‌اند.
باشگاه فرهنگی ورزشی تراکتور سازی ,
,
:: بازدید از این مطلب : 301
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
عضو شوید
عضویت سریع
آمار
وب سایت:
آمار مطالب
آمار بازدید
